~Rozdział 17~

Rozdział 17 – The pain of love

Justin’s POV:

Stałem wmurowany jak posąg. Z Lily wymieniliśmy się krótkimi spojrzeniami. Mimo tych dwóch sekund widziałem wyraźne cierpienie w jej oczach. Traktowali ją tak, jakby nie była człowiekiem, jakby była istotą, która nie zasłużyła na to by żyć i być szczęśliwym, NORMALNYM człowiekiem. Pan Smith płakał jak dziecko, któremu zabrało się zabawkę. Miałem wrażenie, że zaraz jego też zabiorą. Pierwszy raz w życiu widziałem tak zrozpaczonego mężczyznę.

- Dlaczego ją tam zabierają? –spytałem Willa’a.

- Lily podcięła sobie żyły w nocy, stwierdzili, że ma głęboką depresję. – spojrzał na mnie.

Przez długi czas patrzyłem się w jeden punkt. Opadłem bezsilnie na krzesło i schowałem twarz w dłoniach. Sama myśl, że jest to wszystko moją winą, sprawiała, iż serce pękało mi zadając przy tym bolesne ciosy. Wyciągnąłem telefon z kieszeni i wycisnąłem numer do Zoey.

~Halo?

- Zoey, Lily zamknęli w psychiatryku.

~Co? Zaraz, ale jak to? Co się stało?

- Podcięła żyły w nocy i stwierdzili u niej głęboką depresję.

~Co ty kurwa pierdolisz?

- No tak. Zoey to moja wina

~Jak twoja?! Z łaski swojej może byś mi powiedział o co chodzi, bo nie ogarniam. - dziewczyna podniosła głos.

Rozejrzałem się po szpitalnym korytarzu, a kiedy zobaczyłem, że Pan Smith jest zajęty rozmową z lekarzem, poszedłem do toalety i wytłumaczyłem wszystko Zoey,

~Przecież ona tam zginie! - łkała.

- Zo, musimy coś z tym zrobić. Nie wiem zabrać ją, porwać! Cokolwiek.- nerwowo chodziłem w przód i tył.

~Justin, przyjedź do mnie i to obgadamy. Cześć.

Wcisnąłem nerwowo czerwony przycisk i wyszedłem z toalety kłapiąc drzwiami.

Lily's POV:

Wyprowadzili mnie z karetki trzymając pod pachami i zaprowadzili do jakiegoś gabinetu. W karetce dali mi jakiś zastrzyk, a potem zdjęli ze mnie ten fartuch bezpieczeństwa. Kiedy byliśmy na miejscu sanitariusze usadzili mnie na krześle i stanęli za mną. Patrzyłam się aby w jeden punkt.

- Nazywasz się Lily Smith, tak? - spytał się doktorek.

- Skoro wiesz, to po co się pytasz? - warknęłam, mimo wszystko nie patrząc się na niego.

Czułam jego spojrzenie na sobie, przecież nie jestem wariatką. Skinął głową do sanitariuszy, a oni z kolei znowu wzięli mnie pod ramiona i wyprowadzili z pomieszczenia. Idąc patrzyłam się na istoty będące na korytarzu, ludzie pozamykani w klatkach, dziwne spojrzenia. Coś czego nie zapomnę do końca swojego życia. Zatrzymaliśmy się przed jakimiś drzwiami, jeden mężczyzna mnie trzymał, a drugi otwierał drzwi. Kiedy otworzył je, dosłownie wrzucili mnie do środka, upadłam na ziemie i spojrzałam w ich stronę.

- To twój nowy pokój. - uśmiechnął się jeden z nich ironicznie i zamknęli drzwi.

Podparłam się na łokciu i rozejrzałam dookoła. Przestraszyłam się widząc na jednym z łóżek dziewczynę, która siedziała trzymając się za kolana ze spuszczoną głową. Miała długie czarne włosy, które przykrywały jej twarz. Przypominała mi Samarę z filmu ,,The Ring”. Zerknęłam na łóżko stojąco naprzeciwko jej. O ile można by to było nazwać łóżkiem. Było o coś stojące na metalowych nogach, z drucianą siatką i położoną na to brudną kołdrą.

- Tobie też wmówili, że zwariowałaś? - podniosła głowę. Dziewczyna miała piękne, duże, czarne oczy.

- Po prostu jestem słaba, nie jestem wariatką. - odpowiedziałam jej.

- Spokojnie. Jestem tu 2 miesiące. Zwariowałam po pierwszym dniu, teraz chociaż będę mieć koleżankę. Zwariowałam, bo przebywałam sama ze sobą. - łzy pojawiły się w jej oczach.

Spuściłam głowę, podkuliłam kolana, położyłam na nich brodę i zaczęłam płakać. Płakałam bo się bałam. Bałam się, że tu nie wytrzymam. Nawet nie wiem ile muszę tutaj być. Nie chcę ześwirować, chcę być normalna.

- Marzę o tym by uciec. - wyszeptałam mając nadzieję, ze nie usłyszy.

- Pomogę ci.

- W czym?! W tym że tu umrę?! Zabijesz mnie?! Przecież jesteś wariatką! - podniosłam się i wykrzyknęłam na jednym tchu. Oczywiście, zaraz pożałowałam tego co powiedziałam. Dziewczyna wstała i spojrzała na mnie złowrogo.

- Nie jestem wariatką! Nie znasz mnie wcale, a oceniasz! Sama chce ociec! - odkrzyknęła.

- Przepraszam. - usiadłam na łóżku. Dziewczyna zrobiła to samo. Czuję, że ja tu umrę. Nie wytrzymam jednego dnia. Tęsknie za Justinem pomimo tego wszystkiego. Chciałabym, aby był tu teraz. Móc się przytulić do jego umięśnionej klatki piersiowej, poczuć zapach jego perfum, dotknąć jego rąk. Chcę już odejść, ale najpierw pożegnać się z Justinem.

Witam Was po bardzo długiej przerwie. Powiem wprost, nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Jak pewnie wiecie pare mięsięcy temu kończyłam gimnazjum. Niektórzy mogą wiedzieć jak te wszystkie logowania się, zawożenie wniosków oraz poprawianie ocen może być okropne. Aczkolwiek, nie będę kłamać - nie chciało mi się. Nie miałam weny, po za tym  jak moje opowiadanie zostało skrytykowane, dosyć nie fajnie nie miałam ochoty na kontynuacje. Jednak teraz powracam do Wasi nowe rozdziałhy postaram się dodawać co PIĄTEK. 

Czy mam jeszcze do kogo wracać?

Mam nadzieję, że tak, że nadal ciekawią Was losy Lily  i Justina. 

Przyszykowałam dla Was mnóstwo niespodzianek, nie będzie to zwykłe fanfiction. To będzie opowiadanie jakiego jeszcze nie było, obiecuję Was to :)

Ale..

,,Stay with me, cause you're all i need" <3 i="">

Miłego czytania :)