~Rozdzial 15~

Rozdział 15 – She's gone.

Lily's POV:

- Zostaw ją. - usłyszałam głos, który dochodził zza moich pleców. To Justin.

- Książę przyjechał po księżniczkę. No pięknie. Tym sposobem udowodniłeś, że nawet jesteś w stanie poświęcić życie dla tej dziwki, haha pantoflarz. - wydobył się po raz kolejny z niego żałosny śmiech. Okropne.

- Thomas, jesteś cipą. Aby mi dokopać, używasz do tego mojej dziewczyny. Bierz kasę i zostaw nas w spokoju. - rzucił w niego jakąś torbą. Ten cały Thomas schował swój pistolet i otworzył torbę. Znajdowały się w niej pieniądze i było ich całkiem dużo.

- Grzeczny chłopczyk. Wypierdalajcie! - rozkazał. Justin wziął mnie za rekę i wyszliśmy z magazynu. Mężczyźni wymienili się spojrzeniami, ja prosiłam aby wyjść stąd jak najszybciej. Ostanie czego potrzebowałam to bójka między nimi lub zostanie tu kolejne kilka godzin.

- Szybko, szybko! - krzyknął do chłopaków.

W tempie natychmiastowym weszliśmy do auta i odjechaliśmy z piskiem opon.

- Nic ci nie zrobił? - spytał.

Wyjrzałam za okno ignorując go. Chwila ta sprawiła, że zwątpiłam w nasz związek. To nie na moje siły. Nie chciałam być w to wmieszana.

Justin's POV:

Lily nie odzywała się do mnie. Nawet jej się nie dziwiłem. Nie spodziewałem się takiego obrotu spraw.

- Przejdzie jej. - zapewniał mnie Chaz.

Delikatnie się uśmiechnąłem i powróciłem myślami do mojej dziewczyny. Atmosfera między nami zgęstniała, a Lily była pełna emocji. Po dojechaniu na miejsce wysiedliśmy z auta i poszliśmy do speluny.

- Chodź. - złapałem Lily za rękę i chciałem iść na górę, aczkolwiek puściła moją dłoń, zmierzyła mnie wzorkiem i pobiegła na górę. Zrobiłem to samo co ona. Weszliśmy do mojego pokoju i zamknąłem za nami drzwi.

- O co ci chodzi? - zapytałem, naprawdę nie wiedziałem dlaczego tak się zachowuje.

- Nie wiesz? Naprawdę nie wiesz?! Zostałam w to gówno wciągnięta w ogóle tego nie chcąc. - krzyknęła na mnie.

- Lily, przepraszam, ale spróbuj mnie zrozumieć. Skąd mogłem wiedzieć że on cię zabierze? - starałem się wytłumaczyć. Bardzo chcę aby mnie zrozumiała.

- No właśnie. Skąd?! A jakby mnie zabił?! Jak byś to wytłumaczył mojemu ojcu? Och przepraszam Panie Smith, ale zabito panu córkę. Właśnie tak?! - rozpłakała się.

- Nie.. - wymamrotałem.

- A jak?! No powiedz jak! - popchnęła mnie delikatnie. Odkręciłem się w bok, próbując powstrzymać emocję. W tej chwili zamilkłem.

- Teraz nic nie powiesz? No zareaguj jakoś!

- Przepraszam. - wyszeptałem.

- Tylko tyle? Justin, na Boga ja nawet po bułki do sklepu nie mogę pójść, nie martwiąc się że ktoś mnie zabije. - wierzch dłoni przyłożyła do ust, aby zahamować łzy.

- Ty chyba nie chcesz odejść? - ocknąłem się. Powoli zacząłem dopuszczać tą myśl do siebie. Jestem najgorszym chłopakiem na świecie.

- A co jeśli tak? - zbliżyła się.

- Lil, potrzebuję cię tu. - zrobiłem krok w jej stronę. Staliśmy bardzo blisko siebie. Wierzchem dłoni przejechałem po jej ramieniu

- A ja potrzebuję świętego spokoju. - na chwilę złapała się za skronie i przymknęła oczy. - Jus, zobacz co się dzieje. Może się pośpieszyliśmy z tym związkiem. Ja nawet nie wiem jaki jest twój ulubiony kolor. - uśmiechnęła się sztucznie.

- Ja też....nie wiem jaki jest twój ulubiony kolor. - spuściłem wzrok w dół.

- No właśnie. To koniec Justin, nie ma to sensu. Nic o sobie nie wiemy, a się kochamy. Nonsens. Jeżeli to przeznaczenie to znowu los nas połączy. - wycofała się w tył i odeszła. ODESZŁA.

Lily's POV:

- Cześć chłopaki. - pożegnałam się i wyszłam. Było dosyć chłodno, a ja nie miałam nawet sweterka na sobie. Wiatr czochrał mi włosy, co przyprawiało mnie o nerwicę żołądka. Rozglądałam się po okolicy, nie znajdując nic szczególnie wyjątkowego. Nie szłam w stronę domu, obrałam za kierunek most, na którym poznałam się z Justinem. Nie wiem po co tam idę. Może po to aby przypomnieć sobie te wszystkie chwile? To jest ciężkie, jakby głaz spadl prosto na mnie i mnie rozgniótł. Boli mnie za cała sytuacja. To nie taki powinno mieć koniec. Zresztą, co ja mogę planować, byliśmy ze sobą tylko miesiąc. Przez ten czas nie pocięłam się ANI RAZU. Zdumiewające, prawda? Kiedyś to nie było realne, a teraz udało się to dzięki Justinowi. Świat w którym żyjemy jest okrutny i nie ma w nim bezpiecznej i bez bolesnej miłości. Nie można kochać jednej osoby przez całe swoje życie, dowodem tego są moi rodzice. Zamieszkała z nami Jennifer, a mama się nie odezwała. Na Boga, dlaczego mam zawsze w życiu pod górkę?! Zawsze kiedy przechodzę koło lasu boję się, że zobaczę wisielca. Teraz pewnie 50% ludzi powie ,,ja też”. Tym wisielcem mogę być ja w każdej chwili. Nie wiadomo jakie życie pisze nam scenariusze, ale nie warto żyć przeszłością. Kiedy doszłam na most, oparłam się o barierkę i patrzyłam w głęboką dal rzeki.

-Lily to ty ? - spytał.
- Justin..- zaczęłam.

Chłopak wycofał się w tył. Wypuścił głośno powietrze i usiadł. Usiadłam obok niego.

- Dlaczego się chcesz zabić? - spytałam.

- Lily, ja.. - zaczął.

- Co ty?

- Kurwa, podobasz mi się cholernie. Czułem, że to ty, ale nie byłem pewien. - pociągnął za końce swoich włosów. Usiadłam przed nim i po prostu się uśmiechnęłam.

- Nie zrobimy tego. - oznajmiłam z uśmiechem na twarzy.

- Teraz nawet nie chcę. - ujął moją brodę w dwóch palcach.

Zbliżył się do mnie i delikatnie musnął moje usta.

Kiedy to wspomnienie powróciło rozpłakałam się. Odwróciłam się, tak aby patrzeć na miejsce, w którym kiedyś siedzieliśmy razem. Widziałam w mgle nas tam siedzących. Mgła którą jednym ruchem dłoni można było rozwiać.

- Dlaczego dziś mnie obroniłeś ?

-Lily, mówiłem ci, że biorę. Ja rozumiem cię. Chcę ci pomóc z tym okaleczaniem się. -uśmiechnął się. Jejku, ale on miał słodkie te dołeczki w policzkach. Przysunęłam się do niego, a dłonie położyłam na jego klatce piersiowej.

-Dobrze, ale pod warunkiem, że zgodzisz się, abym ja mogła ci pomóc skończyć z narkotykami.

-Tak jest. - wstał, a ja wraz z nim.

-Lily zawsze cię lubiłem tylko nie chciałem, żeby Kelly, Miley i chłopaki się ode mnie odwrócili, ale teraz mam to w dupie. Chłopaki się na pewno nie odwrócą zwłaszcza teraz, a laski mnie nie obchodzą. - pocałował mnie w czoło.

-Dlaczego zwłaszcza teraz ? - zdziwiłam się.

-Nie mogę ci powiedzieć, bo tu chodzi o Twoje bezpieczeństwo, ale spróbuj mi zaufać. - przytulił mnie.

-Okey. - uśmiechnęła się.

-Gdy się uśmiechasz, jesteś taka śliczna.- zbliżył swoje usta do moich. Z początku był to niewinny buziak, który przerodził się w namiętny i czuły pocałunek. Tak idealnie to robił. Stresowałam się strasznie. Nie chciałam żeby coś poszło nie tak.

Uśmiechnęłam się, na samą myśl o wspomnieniu pierwszego pocałunku. Odwróciłam się z powrotem patrząc na rzekę. Wiatr rozdmuchał moje włosy, a po policzku spłynęła jedna samotna łza.

- Nie mogę już tak dłużej. - wyłkałam.

Odepchnęłam się od barierki i biegłam przed siebie czym prędzej. W głowie szumiały mi wszystkie słowa Justina. Na moich policzkach powstało tsunami. Popychałam ludzi stojących mi na drodze, pewnie uważali mnie za wariatkę. To nie istotne w tej chwili. Wbiegłam do domu niczym tornado. Denis, tata i Jennifer widzieli tylko jak przemykam. Wbiegłam do pokoju i zamknęłam za sobą drzwi. Stanęłam przy nich i rozejrzałam się po pokoju ciężko dysząc. Podbiegłam do biurka i wyjęłam z niego szufladę. Z szuflady wyrzuciłam cała zawartość, a następnie odrzuciłam ją na bok. Spośród tych wszystkich rzeczy szukałam w desperacji pudełeczka po kolczykach. Kiedy je znalazłam, wyjęłam z niego srebrną żyletkę. Chwyciłam ją i usiadłam na łóżku. Położyłam lewą rękę na kolanie i patrzyłam na nią szukając wolnego miejsca. Powiem wprost, nie było go za wiele. Przy zgięciu ręki utworzyłam nowe rany.

Justin's POV:

- Aaaa!! - krzyknąłem , rzucając ramką w której było zdjęcie moje i Lily, przez pokój. -Kurwa, kurwa, kurwa! - chodziłem po pokoju, w tę i z powrotem ciężko dysząc.

Co ja zrobię teraz bez Lily?

Jebany Barker, musiał akurat w tym momencie i akurat nam zakłócić spokój i szczęście. Przez tego człowieka straciłem miłość swojego życia. Nie daruję mu tego, zapłaci mi za to i to ostro. Zatrzymałem się przez telewizorem, spojrzałem kątem oka na kuferek stojący pod telewizorem.

Wziąć czy nie?

Nie zastanowiwszy się już ani chwili dłużej, wziąłem ten kuferek do ręki i klęknąłem przy komodzie. Wyjąłem ze środka wszystkie saszetki z kokainą i metamfetaminą. Wysypałem substancje na jedną kupkę i zmieszałem je ze sobą. Z portfela wyciągnąłem 100$, a następnie przygniotłem je na płasko i podzieliłem na pięć białych pasków. Zwinąłem pieniądz w rurkę. Przysunąłem rurek do prawej dziurki nosa, a lewą zatkałem palcem wskazującym. Wciągnąłem dwie pierwsze kreski. Wziąłem powietrze rzez nos, dokładniej wciągając narkotyk. Resztę wziąłem drugą dziurką od nosa. Przez chwilę zakręciło mi się w głowie, aczkolwiek zignorowałem to. Poczułem jak substancje powoli zaczynają przejmować kontrolę nad moim mózgiem. Zbiegłem na dół po alkohol. Wyjąłem z lodówki kilka piw i dwie butelki wódki. Powróciwszy do pokoju, usadowiłem się okrakiem na fotelu. Otworzyłem sobie alkohol i spożywałem go jeden za drugim.

Lily nie zostawiła by cię tak łatwo. Życie bez niej jest szare, bez sensu. Paradoks tkwi w tym, że kocham ją, a ona mnie nie chce znać. Przecież to nie moja wina, niech ona wróci. Zrobię wszystko. Naprawdę wszystko.

,, -Jutro kochanie, to ja cię gdzieś zabiorę. – uśmiechnąłem się do niej i musnąłem usta.

-Gdzie? – spytała podekscytowana, a na jej buzi pojawił się słodki uśmiech. Miała przepiękne dołeczki pod oczami, które dodawały jej wdzięku.

-Niespodzianka. – uśmiechając się do niej zadziornie i pokazując, że nie pisnę ani słówka ruszyłem w stronę speluny. „

Tak wiele chciałem jej pokazać, dać. Była miłością mojego życia. To niesprawiedliwe. Ona nie może mnie zostawić tak po prostu. Nie po tym co przeszedłem kiedy była chociażby w szpitalu. Lily, dlaczego mi to robisz?

Siedząc tak na fotelu i myśląc piłem. Piłem, aby zapomnieć. Narkotyki już zadziałały praktycznie. Jestem tak zalany i naćpany, aż nie kontaktuje i nie myślę racjonalnie. Wstałem z czegoś na czym siedziałem i szedłem przez plażę. Palce zanurzałem w piasku. Słońce, woda, plaża. Brakowało tutaj tylko Lily. Podbiegłem do leżaka i wziąłem telefon.

Do: ''Lily'' – Przyjdź do mnie, kochanie.

Od: ''Lily'' – Czekałam aby na tą wiadomość misiaczku. Zaraz będę :*

Zablokowałem telefon i odłożyłem go na miejsce. Rozebrałem się do bokserek, a potem wbiegłem do wody. Chlapałem nią, skakałem. Brakowało tutaj tylko jej. Nie mogłem się doczekać kiedy przyjdzie moja księżniczka. Para Królewska, kłaniajcie się i całujcie nasze stopy. Śmiałem się sam z siebie.

- Kocham Cię Lily, kocham! - krzyknąłem na całe gardło. Usiadłem na piasku, czekając na dziewczynę. Miałem ochotę kochać się z nią tu i teraz.

- Cześć Justin. - usłyszałem cichy głosik zza pleców.

- Księżniczko, czekałem na ciebie całą wieczność. - stanąłem przed nią i przysunąłem za biodra do siebie. Przeszedłem od razu do rzeczy. Całowałem ją po obojczyku, a następnie po szyi. Z dziewczyny wychodziły ciche jęki, kiedy mój język masował jej szyję. Robiłem krótkie malinki na jej ciele. Z szyi natomiast przeniosłem się do ust. Delikatnie muskałem jej wargi. Były jak truskawki rosnące na wiosnę. Słodkie i delikatne. Przejechałem językiem po jej dolnej wardze. Lily rozszerzyła wargi, co dało mi znak że prosi o więcej. Mój język niemalże wtargnął do jej ust i masował jej podniebienie. Na chwile przerywając ten jakże namiętny pocałunek zdjąłem jej bluzkę i stanik.

- Jesteś taka seksowna. - wyszeptałem powracając do pocałunku.

- Wiem Justin.- jęknęła.

Rzuciłem nas na piach, nie dając jej żadnej przerwy na złapanie oddechu. Zsunąłem się w dół, aby dostarczyć przyjemności jej piersiom. Zdecydowanie mocno i stanowczo, ssałem i delikatnie podgryzałem jej sutki. Dziewczyna, aż piszczała z rozkoszy. Lily rozebrała się do naga w międzyczasie oraz zdjęła mi bokserki. Dotykałem jej biust, całując całe jej ciało.

- Pieprz mnie Justin! - krzyknęła z rozkoszy.

Nie czekałem ani chwili dłużej. Wszedłem w nią, w tym samym czasie dziewczyna wygięła plecy w łuk. Nie zwracając na nią uwagi, przyśpieszałem ruchy biodrami, dostarczając nam obojgu przyjemności. Kochałem się z ukochaną całą noc.

Hej :) Rozdział dodaję na czas także jest oki. Przejdę do rzeczy. Przeraża mnie to co się dzieje. Nparawdę..

To nie jest normalne, to jest chore. Moje opowiadanie trawia na jakieś analizy (żeby były one chociaż mądre) i jest krytykowany przez jakiś "dorosłych" mówiących o mnie cyt. ,,gimbus" sami zachowując się gorzej. Nie rozumiem tego i nie potrafię. Dlatego chcąc zaoszczędzić tego mam do CZYTELNIKÓW mojego opowiadania kilka pytań.

1. Czy to opowiadanie jest naprawdę złe?

2. Co byś zmienił/a w tym opowiadaniu?

3. Czy chcesz aby opowiadanie było kontynuowane?

4. Czy chcesz abym to opowiadanie skończyła i pisała nowe czy może juz nic nie chcesz czytać mojego autorstwa?

Odpowiedzi na te pytania zajmą Wam chwile, a mi bardzo pomogą.

Niektórzy z Was mogą wiedzieć, że tlumaczyłam fragment Danger's Back. Było dla mnie to niesamowite przeżycie :) No bo wkońcu to słynny Danger. Jestem bardzo szczęśliwa z tego powodu :)

Na dzisiaj to koniec, a nowy rozdział pojawi się jak zobacze waszą opinie :)

Cześć :3